دلا صبوری کن

به حق اشک گرم من، به حق آه سرد من
که گرمم پرس چون بینی که گرم از سرد، می‌دانم

مرا دل سوزد و سینه، تو را دامن ولی فرق است
که سوز از سوز و دود از دود و درد از درد، می‌دانم

به دل گویم که چون مردان صبوری کن، دلم گوید
نه مردم، نی زن، گر از غم ز زن تا مرد، می‌دانم

دلا چون گرد برخیزی ز هر بادی، نمی‌گفتی
که از مردی برآوردن ز دریاگرد، می‌دانم

(مولانا)

************************************

برای تو که آسمان سقف بی انتهای شب های تنهایی است:

دلم گم کرده است خود را میان زیبایی و انتظار برف و باران و سرمای استخوان سوز آن.

************************************

هنوز هم در شوک هستم و دلخوشم  به آنکه شجاعت معذرت خواهی داشته باشی. باور کن من صدای گریه خدا را به این ظلم شنیدم.